برای تخریب یک ساختمان، راه های زیادی وجود دارد. می توان آن را کوباند، به وسیله ی مواد منفجره تخریب نمود و یا توسط ماشین آلات به قسمت های مجزا جدا کرد. اما آیا در مورد رباتی که ساختمان ها را می خورد چیزی شنیده اید؟ Omer Haciomeroglu از موسسه سوئدی طراحی Umeå، طرحی از یک ربات ضد ساخت و ساز را با نام ERO ارائه داده که از جت های آبی فشار بالا برای خالی کردن بتن ها و بازیافت آن ها استفاده می کند.
بتن آرمه متشکل از بتن ریخته شده در یک تور فولادی میلگرد است. این عمل مقدار زیادی استحکام تولید می کند، اما همچنین موجب کندی روند تخریب می شود. روش بی رحمانه و سنتی تخریب، حتی توسط ربات های تخریب پیشرفته نیز استفاده می شود. نتیجه نهایی فرایندی است که نیاز به مقدار بسیار بزرگی نیرو، جدایی طولانی مدت بتن خرد شده و میلگرد پیچ خورده، و ماشین آلات و حمل و نقل دارد.
همچنین مقدار زیادی آب در این روش استفاده می شود زیرا به شیلنگ های آتش نشانی برای فروبردن دائم منطقه در آب نیاز می باشد. در نهایت، هنوز باید مواد زائد به بیرون از شهر برای دفع و یا بازیافت انتقال داده شوند و در انبارهایی بتن و میلگرد از هم جداسازی شده و بتن ها مورد استفاده مجدد قرار گیرند.
اما ERO، برنده طرح های مفهومی رده دانشجویی در جایزه بین المللی طراحی ۲۰۱۳، توانسته چندین ماشین را با یک نوع ربات خودمختار جایگزین نماید. این ربات به تخریب ساختمان ها با خوردن و یا پاکسازی آن ها بخش به بخش و لایه به لایه با یک بازوی مفصلی مجهز به یک سر جت آبی/جاروبرقی می پردازد.
در عمل، یک دسته از EROها می توانند در یک سایت تخریب مستقر شوند. این ربات ها به وسیله‌ی هدایت همه جهته‌ی توسعه یافته توسط دانشگاه اوزاکا حرکت می کنند و دارای گام های استوانه ای می باشند که ربات را مانند یک تراکتور کاترپیلار به جلو و عقب سوق می دهد و یا برای ایجاد حرکت جنبی خرچنگ‌مانند، بر روی محور خود می چرخاند. بنا بر گفته های Haciomeroglu، این ویژگی به ERO اجازه رهایی از تثبیت کننده های هیدرولیکی و ساده سازی طراحی را می دهد.
این ربات ها می توانند مکان مورد نظر را بررسی کرده و نقشه مسیر خود را تعیین کنند و سپس شروع به پاکسازی ساختمان نمایند. آن ها این کار را توسط تخریب آبی انجام می دهند. این تکنیکی است که در حال حاضر برای تعمیر سازه های بتنی استفاده می شود. ربات های ERO از جت های آبی پرفشار برای کوبیدن رخنه های موجود در بتن ها، شکشتن آن ها و تهی کردنشان توسط یک سیستم جاروبرقی‌مانند استفاده می کنند. چیزی که باقی می ماند میله گردهای تمیزی است که حتی از زنگ زدگی نیز زدوده شده اند. فولادهای بیشتر و یا کمتر سالم می توانند به سادگی برای استفاده مجدد بریده شده و یا به بخش ضایعات فرستاده شوند.
در عین حال، آب مورد استفاده نیز توسط یک تُنگِ گریز از مرکز برای تفکیک از جامدات بازیافت می شود و لخته های بتنی هم از شن و ماسه و سیمان جدا شده و توسط ERO بسته بندی می شوند و این در حالیست که دینام های متلاطم، بخشی از انرژی مورد استفاده در این فرایند را بازپس می گیرند. مواد بسته بندی شده ی نهایی نیز مستقیما به ایستگاه بتنی نزدیک ساختمان های در حال ساخت جدید فرستاده می شوند.
